در حاليكه ذخيره‌گاه زيست‌كره و تالاب بين‌المللي «ميانكاله» يكي از زيستگاههاي منحصر به فرد جهان محسوب مي‌شود، اين زون حساس زيست‌محيطي، بر اساس مستندات به دست آمده، اين بار با احداث جاده‌اي كه با حجم وسيعي خاكريزي در داخل تالاب بين‌المللي، قرار بود راه دسترسي به دريا را فراهم سازد، در معرض تهديد زيست‌محيطي قرار گرفت كه خوشبختانه پروژه، با حضور مسؤولان محيط زيست استان مازندران متوقف شد.

به گزارش شمال نیوز به نقل از ايسنا، حدود 6 شهريورماه سال جاري عده‌اي به بهانه احداث جاده در ضلع جنوبي خليج ميانكاله اقدام به ورود به پناهگاه حيات وحش و تالاب بين‌المللي ميانكاله و خاكريزي در داخل تالاب كردند.

در پي مشاهده مسؤولان محيط زيست منطقه، عوامل اجرايي گارد محيط زيست ضمن جلوگيري از خاكريزي بيشتر و تجاوز و تخريب منطقه، از ادامه اين پروژه جلوگيري كردند.

احداث جاده دسترسي به دريا از بهشهر از ديرباز و با توجه به اهداف تسهيل در تردد دامداران منطقه و امكان دسترسي بهشهري‌ها به دريا مطرح بوده و هراز گاه از سوي مسؤولاني از شهرستان پيگيري مي‌شد.

اين در حاليست كه احداث جاده ياد شده كه بر اساس همين مستندات، بدون مجوز آغاز شده است، از حساسترين و بكرترين زون‌هاي تالاب بين‌المللي و پناهگاه حيات وحش ميانكاله كه از تالابهاي بين‌المللي ثبت شده در كنوانسيون جهاني حفاظت از تالابها (رامسر) است، عبور مي‌كند و موجب نابودي اين تالاب بين‌المللي خواهد شد. اين درحاليست كه استناد احداث‌كنندگان جاده، به نامه يكي از رؤساي قبلي سازمان حفاظت محيط زيست در قبل از انقلاب است و مشخص نيست در اين سالها چرا جاده احداث نشده است؟

نامه‌اي كه بر روي سربرگ متعلق به استانداري وقت مازندران در پيش از انقلاب نوشته شده و نام معاون نخست وزير و رييس وقت سازمان حفاظت محيط زيست در پيش از انقلاب را داشته اما امضاي وي را ندارد!

در اين نامه كه خطاب به هوشنگ صميمي، استاندار وقت مازندران نوشته شده آمده است: «پيرو جلسه 7/3/2537 در حضور آنجناب با شركت نمايندگان انجمن شهر بهشهر و به پيروي از نظريات اصلاحي در جهت بهبود و رفاه اهالي شهر، بدينوسيله موافقت اين سازمان را با ايجاد راه مستقيم از بهشهر به دريا كه از پناهگاه حيات وحش ميانكاله مي‌گذرد، اعلام مي‌دارد.»

به گزارش ايسنا، در بخشي از اين نامه‌ي امضا نشده همچنين تاكيد شده است: «تقاضا دارد همانطور كه در جلسه مذكور موافقت شد مطالب ذيل همزمان با ايجاد راه بمورد عمل درآمده و مسائل اجرايي با اداره كل حفاظت محيط زيست مازندران هماهنگ شود.»

اما آنچه مهم است اين كه احداث جاده در داخل يكي از حساس‌ترين زيستگاههاي طبيعي كشور كه سالانه شاهد مهاجرت ميليونها قطعه پرنده است، واقعا نمادي از توسعه پايدار خواهد بود؟

گفتني است ذخيره‌گاه زيستكره و تالاب بين‌المللي ميانكاله با مساحتي برابر با 66 هزار و 933 هكتار در استان مازندران قرار دارد در سالهاي 1348 و 1354 به ترتيب به عنوان منطقه حفاظت شده وتالاب بين‌المللي اعلام شد.

ويژگي‌هاي خاص منطقه موجب شد تا در سال 1354 به پناهگاه حيات وحش ارتقا يافته و در سال 1355 نيز به عنوان ذخيره گاه زيستكره انتخاب شود.

اين منطقه جلگه‌اي با ارتفاع 27- متر از سطح درياهاي آزاد، بارندگي و دماي متوسط ساليانه 700 ميليمتر و 17 درجه سانتيگراد، داراي اقليم هاي مديترانه اي تا نيمه مرطوب معتدل است.

ميانكاله از دو بوم نظام منحصر به فرد تالاب ميانكاله - خليج گرگان و شبه جزيره ميانكاله تشكيل شده است. آب تالاب لب شور بوده و از درياي خزر، رودخانه دايمي قره سو و چند رودخانه فصلي تامين مي‌شود. وجود مجموعه‌اي از شنزارهاي ساحلي، اراضي باتلاقي، آبگيرها، مرداب جنگلي و تپه‌هاي شني در كنار هم، از ديگر ويژگي‌هاي اين پناهگاه به شمار مي‌آيد. 179 گونه گياهي و 204 گونه پرنده مهاجر و بومي در منطقه شناسايي شده‌اند كه گونه‌هاي گياهي مهم منطقه عبارتند از: انار وحشي، ازگيل، تنگرس، وليك، سياه تلو، سپيدار،‌ گز، دغداغان، اوجا،‌ دم اسب، تمشك، علف هفت بند،‌ علف شور، جگن و ني.

از جمله گونه‌هاي جانوري منطقه مي‌توان به گرگ، شغال، گراز، گربه وحشي، خرگوش، فك، خوتكاي سفيد، فلامينگو، گيلانشاه، عقاب ماهي گير، غواص گلوسفيد، اردك تاجدار، باكلان كوچك، كشيم دراز گوش، غاز پا زرد، غاز پيشاني سفيد، آبچليك،‌حواصيل زرد، قرقاول، چاخ لق، دراج و ماهياني همانند كپور، كلمه، سفيد، كفلا، سوف، گاو ماهي، ماش ماهي،‌مار ماهي و سياه كولي اشاره كرد.

شرايط منحصر به فرد اكولوژيكي، تنوع زيستي بالا، آشيان‌سازي پرندگان با ارزش بومي و مهاجر، چشم‌اندازهاي بديع، نزديكي به مراكز جمعيتي و راه‌هاي دسترسي مناسب، زمينه فعاليت‌هاي پژوهشي، آموزشي و گردشگري را در منطقه فراهم آورده است.